Proszę sióstr!
Ewa Szelburg - Zarembina, która opublikowała swoją trylogię franciszkańską, drugi tom zatytułowała "A imię jej Klara". Okazuje się, że Pani Ewa miała doskonałą intuicję św. Klary.

Imię - w Piśmie Świętym spełnia dwie role. Najpierw odróżnia człowieka od innych ludzi, a następnie określa przymioty tego, który to imię nosi, również jego powołanie i życiową rolę. Mówimy o imionach w Piśmie Świętym, zwłaszcza o tych imionach, które niejako wyraźnie były przez Boga nadawane poszczególnym ludziom powołanym do działalności prorockiej, kapłańskiej czy innej. Trzeba powiedzieć, że imię było niejako kopią osoby, że pomiędzy imieniem a jego nosicielem była jakaś tajemnicza tożsamość. U podstaw nadawania imienia - oczywiście wciąż mam na myśli imiona wg Pisma Świętego - była wiara w moc imienia i wiara w ścisły związek tego imienia z nosicielem. Nie znając imienia nie zna się człowieka. Znając imię ma się niejako władzę nad jego nosicielem. Zniszczyć imię to zniszczyć ślad człowieka. To jest dzisiaj dość częste. Zniszczyć imię to zanurzyć danego człowieka wnbspniebyt. Trzeba tu podkreślić rzecz bardzo ważną w imionach biblijnych, że bywały to imiona prorocze, a najważniejszym to imię Syna Bożego Wcielonego - Jezus. Archanioł Gabriel zwiastował: "porodzisz syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi lud swój od jego grzechów". To objawienie otrzymał św. Józef. Jezus - ten który zbawi. Zbawca. a więc imię prorocze. a teraz przenieśmy się myślą do późniejszej epoki hellenizmu, który panował we wczesnym chrześcijaństwie. w czasie hellenizmu trzeba było Pismo Święte hebrajskie czy aramejskie tłumaczyć na język grecki. w wyniku tłumaczenia powstawały dwa imiona, ponieważ nie było nazwisk. Często do imienia podstawowego dołączano nazwę miasta, imię któregoś z przodków - ojca czy dalszego przodka, cechę charakteru albo zawód czy przydomek. Jezus otrzymał w ten sposób drugie imię - Chrystus, do dzisiaj używane w liturgii Kościoła.

Później nastąpiła jeszcze zmiana imienia. Następowała ona gdy człowiek zmieniał swój stan albo podejmował się jakiś szczególnych zadań, albo otrzymywał jakąś szczególną godność. i ta zmiana imienia ma już swoje korzenie w Starym Testamencie gdzie Abram otrzymał zmianę imienia na Abraham. Eliakim na Jojakim, a w Nowym Testamencie Szymon na Kefas, Szaweł na Paweł. W ten sposób Dawca imienia podkreślał swoją władzę nad nosicielem imienia, stwierdzał jego nowe narodziny i stąd wziął się zwyczaj zakonny zmieniania imienia. Tak było za czasów św. Klary. Fernando kiedy stał się bratem mniejszym przyjął imię Antoni, a siostra św. Klary - św. Agnieszka, miała imię ze chrztu Katarzyna. Pan Jezus przywiązywał wagę do swojego imienia. Wyraźnie przecież powiedział, że Jego czciciele winni się modlić w Jego imię, to znaczy winni się modlić w łączności z Nim oczekując otrzymania nowego imienia. To nowe imię mamy otrzymać w czasach eschatologicznych. Jak w Dziejach Apostolskich zapisano, każdy kto wzywać będzie imienia Pańskiego będzie zbawiony. Stąd też Jeruzalem przedstawione jako Jeruzalem czasów mesjańskich ma 12 imion apostołów Baranka.

Trzeba na tym tle zwrócić się do św. Klary. Jej imię Klara - Jasna. w słowniku łacińskim, zwłaszcza tym średniowiecznym - kościelnym pod każdą nazwą jest nieraz kilka znaczeń, bo język ulegał rozwojowi przez setki a nawet tysiące lat. i również pod imieniem Klara mamy kilka znaczeń: Jasna, Błyszcząca, Wyraźna, Zrozumiała, Sławna, Wybitna. i nawiasem mówiąc przy tłumaczeniu źródeł łacińskich trzeba wybrać należyte tłumaczenie. Brat Tomasz z Celano, który tak dobrze znał św. Klarę i klasztor św. Damiana, w Legendzie, czyli życiorysie św. Klary opisuje powstanie Jej imienia: kiedy matka Ortolana przeżywała lęk przed urodzeniem dziecka, otrzymała prywatne objawienie: "kobieto nie bój się, ponieważ wydasz na świat światło". Światło - więc dlatego na chrzcie dała swojej córeczce imię Klara - Jasna, Świetlista. a więc to imię św. Matki Klary było imieniem proroczym do dnia dzisiejszego. i będzie na pewno do końca świata, dopóki tylko będą zakony, zwłaszcza zakony klariańskie, a decydującym zrozumieniem imienia Klara jest bulla kanonizacyjna papieża Aleksandra IV. Ów papież w Bulli kanonizacyjnej stale nawiązuje do imienia Klara - jako Jasna i podkreśla, że jest to imię prorocze, a równocześnie, że jest przymiotem osoby, życia i dzieła Świętej. a więc Klara - Jasna. Wasza nazwa pospolita i nie tylko pospolita, bo wręcz urzędowa - to klaryska. a klaryska to znaczy mająca udział w jasności św. Klary. Tak to trzeba sobie uświadomić. Jest to wobec tego jakieś szczególne zadanie, jest tu coś z proroctwa, żeby być podobną do świętej swojej Matki - Patronki, nie tyle z ubioru, który się od jej czasów zmieniał, ale być podobną z życia - bo Klara to jest to samo co święta. Zawsze w języku kościelnym, w języku liturgii, źródeł, świętość jest przedstawiona jako jasność. Takie jest też powołanie sióstr klarysek do świętości osobistej i do promieniowania świętością. Bo jeżeli jest się jasnym, to się promieniuje. a więc świętość nie tylko zamknięta w swym sercu, ale też promieniująca, bo taką właśnie była świętość Matki Klary. Amen