Zarówno źródła hagiograficzne dotyczące Klary z Asyżu, jak i pisma jej autorstwa ukazują wielkie nabożeństwo Świętej do Męki Pańskiej. Gdy w Testamencie poleca swoją wspólnotę Kościołowi, prosi kardynała protektora, aby troszczył się o zachowanie przez siostry ubóstwa, powołując się na „miłość Pana, który ubogi położony w żłobie, ubogi żył i nagi zawisł na krzyżu” (TKl 45). Świadectwo o szczególnej miłości Klary do „Ubogiego Ukrzyżowanego” odnajdujemy w jej listach do świętej Agnieszki z Pragi, którą zachęca, by Go kontemplowała i naśladowała (por. 1LKl 13; 2LKl 19 – 22; 4LKl 23 – 27).

Legenda o świętej Klarze dziewicy zawiera aż trzy rozdziały poświęcone jej pobożności pasyjnej (LgKl 21; 22; 23). Można się z nich dowiedzieć o uczuciach, jakie żywiła wobec cierpiącego Pana, o tym, jak uczyła nowicjuszki płakania nad męką Pańską, o szczególnym przeżywaniu przez nią modlitwy w godzinach męki i śmierci Pana, o ekstazie przeżywanej w Wielki Piątek oraz o cudach dokonanych poprzez znak krzyża. Potwierdzają to także świadectwa sióstr zawarte w aktach Procesu Kanonizacyjnego (Proc 1, 16-19; 3, 25; 10,3; 11,2; 14,8).

Jedną z modlitw, jaką odmawiała ku czci Chrystusa Ukrzyżowanego, oprócz Oficjum o Męce Pańskiej ułożonego przez Franciszka z Asyżu, była Modlitwa do Pięciu Ran. O tej modlitwie wiadomo z zeznań siostry Agnieszki podczas procesu kanonizacyjnego (Proc 10,10) oraz z Legendy (LgKl 30,7). Nie ma natomiast informacji, czy sama Klara była autorką wspomnianej modlitwy. Brak także pewności, czy to właśnie prezentowanym tu tekstem się modliła - na poziomie dzisiejszych badań nie da się tego definitywnie określić. Jednak świadectwo powyższych źródeł, zachowane manuskrypty odnoszące tenże tekst do pobożności Świętej z Asyżu oraz analiza tekstu pozwalają z dużym prawdopodobieństwem przyjąć taką możliwość.

Tematy zawarte w modlitwie bliskie są Klarze, wielokrotnie są przez nią poruszane w jej pismach, również świadectwa hagiograficzne potwierdzają, że nimi żyła. Należą do nich: pokuta, umartwienie, świadomość własnej słabości wobec mocy i miłosierdzia Boga Ojca, dobre przeżycie ostatnich chwil życia, Eucharystia oraz niebo jako cel ostateczny. Źródła potwierdzają również wielką cześć Klary dla Chrystusa podczas Jego męki i śmierci na krzyżu. Gdy ponadto weźmie się pod uwagę, że spędzała ona długie godziny przed tzw. Krzyżem z San Damiano, na którym widać, jak z ran Chrystusa spływają strumienie krwi, a także, że dane jej było podziwiać stygmaty wyciśnięte Boską ręką na ciele brata Franciszka (1B 13,8), wydaje się oczywiste, że te rany kontemplowała i przez nie zanosiła swoje modlitwy do Boga.

Kodeksy przekazujące tekst modlitwy są nieliczne i późne. Pierwszy zachował się w bibliotece Guarnacci di Volterra (k. 190, 204 – 205) wewnątrz manuskryptu zawierającego historię klarysek, sporządzonego przez brat Mariano z Florencji (+ 1523). W drugim zatytułowanym Esemplare Spirituale ad uso del Coro delle RR. Madri di Santa Chiara di Firenze (1711), modlitwa znajduje się na stronach 69-73, wprowadzona jest napisem: Pięć modlitw ku czci pięciu Ran, które odmawiała Oblubienica Chrystusa, św. Klara z Asyżu. Trzecie świadectwo znajduje się w książce drukowanej o. Giuseppe z Madrytu (Lucca 1927, s. 331-333), dotyczącej Godnego podziwu życia Serafickiej Matki Świętej Klary z Asyżu. Pierwsze wydanie krytyczne opracowane przez Z. Lazzeriego ukazało się w 1923 roku.